De rol van de wijkverpleegkundige als autonome professional is cruciaal volgens de Zorgverzekeringswet, maar de praktijk blijkt nog niet volledig in lijn te zijn met dit ideaal.
Inzichten van professionals zoals benadrukken dat er verdere stappen moeten worden ondernomen om het zelfstandig indiceren te optimaliseren. De recente mogelijkheid voor wijkverpleegkundigen om zelfstandig te indiceren is een positieve ontwikkeling, maar blijkt onvoldoende te zijn. Om dit te verbeteren, is niet alleen een inzet van wijkverpleegkundigen vereist, maar ook een gezamenlijke inspanning van andere betrokken partijen, waaronder werkgevers en verzekeraars.
Het eerste aandachtspunt ligt bij de wijkverpleegkundige zelf. Er bestaat nog te veel variatie in de manier waarop indicaties worden gesteld. Hoewel velen inmiddels bekwaam zijn om indicaties te baseren op onderbouwde verpleegkundige diagnoses, blijft er een groep die handelt op basis van intuïtie en een algemeen gevoel van urgentie. Dit kan resulteren in onnodige zorg, waarbij symptomen worden behandeld zonder de onderliggende oorzaken aan te pakken. Een gestandaardiseerde aanpak, zoals de PES-structuur, kan hierbij helpen. Wijkverpleegkundigen die zich toetsbaar opstellen en regelmatig intercollegiale toetsingen organiseren, dragen bij aan een kwalitatieve indicatiestelling en behouden daarmee scherpte in hun werk.
Het streven naar verdere professionalisering en standaardisering in het zelfstandig indiceren door wijkverpleegkundigen is noodzakelijk. Alleen door gezamenlijke inspanningen van zorgprofessionals, werkgevers en verzekeraars kunnen we een consistente en hoogwaardige wijkverpleging realiseren, waarbij de focus ligt op het verbeteren van de gezondheid van cliënten op een doeltreffende en efficiënte wijze.